Matryca CCD i 7mpix czy to ma sens? Poznajcie mojego 17 letniego staruszka – Nikon Coolpix S7C, który dalej potrafi zaskoczyć #analoglife

To całkiem przewrotne, że jeszcze kilka lat temu dziwiłem się, dlaczego ludzie kupują stare małpki i dalej mają frajdę z robienia nimi zdjęć. Analogi? Rozumiem i szanuje, ale stare cyfrówki? Dzisiejszy bohater ma jednak szanse udowodnić, po co to całe zamieszanie. Zapraszam Was do pierwszych wrażeń z 18-letniej małpki: Nikon Coolpix S7C. Zapraszam na pierwsze wrażenia

Pozazdrościłem Gustawowi jego Ricoh R10, który nie dość, że pięknie wygląda to jeszcze ma całkiem niezły potencjał na selfiaki z lampą (co pokazał Gustaw) 😉 W każdym razie w poszukiwaniu za niedrogą, starą małpką, ale taką z potencjałem, znalazłem aparat, o którego istnieniu nie wiedziałem, a który zaraz osiągnie pełnoletność. Nikon Coolpix S7C wygląda dokładnie jak małpka z tego okresu, końcówki popularności tych małych aparatów, na chwilę przed 2010 rokiem, kiedy systematycznie zaczęły wypychać je smartfony.

Specyfikacja Nikon S7C

Rzut okiem na specyfikacje. Mamy do dyspozycji przysłonę f2.8 i dość ciekawy system BSS, który pozwala wybrać najlepsze z serii zdjęć, które zrobi aparat.

Prawdziwą jednak gwiazdą wydaje się być matryca CCD, która nada całości nostalgicznego looku zdjęć i to faktycznie widać. Groteskowo wyglądają wartości iso, ale hej, ten aparat jest pełnoletni!

Konstrukcja aparat jest nie tylko stylizowana na premium, ale czuć pod ręką bardzo dobrą  jakość wykonania. Oczywiście połyskujące elementy nie są aluminiowe, ale to bardzo porządnej jakości plastik, z którym obcowanie nie powoduje problemów żołądkowych. To, co zauważyłem po w zasadzie jednym spacerze, to że trzeba uważać z trzymaniem aparatu podczas robienia zdjęć. Nie ma żadnej trudności, by zasłonić sobie palcami obiektyw, trzymając aparat oburącz, a to przez umiejscowienie obiektywu w prawej górnej części aparatu.

Mój egzemplarz trafił się w doskonałym stanie (skłamałbym, gdybym powiedział, że szukam innych) i gołym okiem widać, że musiał być oczkiem w głowie poprzedniego właściciela. Kupiłem go od starszego Pana, który z gorzką refleksją stwierdził, że tyle za niego dał, a teraz oddaje go za bezcen. S7C wyposażony jest w zoom optyczny i cyfrowy, ale obsługa jego może być dość karkołomna, jeśli nie macie filigranowych paluszków, albo chociaż niewielki kawałek paznokcia do wykorzystania, bo dźwignia zooma jest aż tak malutka.

Nikona S7C zabrałem ze sobą na szybki spacer z rodziną, gdzie warunki oświetleniowe były klasyczne dla tej pory roku. Szaro, buro, klasyczne kolory Polski zimą.

Przy okazji testów poprzednich aparatów z matrycą CCD wiedziałem, że to będzie prawdziwe wyzwanie zrobić zdjęcie, które będzie się nadawało do pokazania. I tak było w praktyce, czasy schodziły nisko, albo aparat walił ogromnym szumem. Trafiło się jednak kilka kadrów do pokazania i coś z tego wyszło, przynajmniej na pierwsze wrażenia.

Inaczej sprawa się ma, kiedy S7C dostanie trochę słońca. Zdjęcia poniżej zrobiłem dosłownie na chwilę przed napisaniem tego tekstu, kiedy na niebie pojawiło się dosłownie na chwilę słońce. Efekty w porównaniu do tego, co wyżej, powiedziałbym, że spektakularne (jak na możliwości aparatu oczywiście). To jest ten look, za który lubię matryce CCD, bo daje ten charakterystyczny, analogowy look.

W zestawie dostałem nieoryginalna, chińską ładowarkę, której podłączenie jest dość karkołomne, ale działa. Sama bateria w aparacie nie należy do najbardziej wytrzymałych i w zasadzie aparat po kilkudziesięciu zdjęciach krzyczy mi, że połowa baterii wyparowała. Myślę, że to kombinacja jej wieku i pojemności, bo oczywiście by zmieściła się do tej niewielkiej konstrukcji sama musi być dość kompaktowa. Ma nieco ponad 700mAh pojemności, a więc szaleństw nie ma.

Tymczasem biorę się za test Nikona S7C, a pełna recenzja już wkrótce.

analoglife nikon nikon s7c

Last modified: 27 stycznia 2025